We gebruiken cookies voor een betere brows-ervaring. Door deze website te blijven gebruiken stemt u hiermee in.
Hier vind u meer informatie over ons gebruik van cookies en hoe u ze kunt uitschakelen.
Tegenwoordig is ze een gevierd schrijfster, maar eerder moest Caitlin opboksen tegen depressies doordat ze een keer met zinloos geweld te maken had. Ze vertelt hoe de emoties van het geweld haar meer raakten dan de aanval zelf. Dat toonde voor haar namelijk aan ‘hoe ongewenst ze was. Ik was niet het soort meisje dat je graag wilt leren kennen’. Ze voelde zich onwaardig, het soort persoon dat andere mensen gebruiken en wegwerpen.
Dominee Watson Jones weet nog hoe hij lang geleden leerde fietsen. Zijn vader liep naast hem, toen de kleine Watson een paar meisjes in het oog kreeg die op een veranda zaten. ‘Ik kan het zelf wel, papa!’ riep hij. Maar dat was niet zo. Te laat realiseerde hij zich dat hij nog niet geleerd had zijn evenwicht te bewaren zonder dat zijn vader hem vasthield. Hij was nog niet zo groot als hij dacht.
Ik ken een liedje van countryzanger Tim McGraw dat me wel inspireert, ‘Live Like You Were Dying’. Dat betekent zoiets als ‘leef alsof morgen je laatste dag is’. Daarin beschrijft hij een aantal bijzondere dingen die een man doet van zijn ‘bucket-list’, nadat hij slecht nieuws over zijn gezondheid heeft gekregen. Daarnaast koos hij ervoor om mensen meer lief te hebben en te vergeven en op een mildere toon met hen te praten. Het liedje is een aanbeveling om wat er rest van je leven op een goede manier te leven, alsof je weet dat het weldra voorbij zal zijn.
Als gezin kregen we van een klasgenoot van mij een rashond, een collie, die te oud was om nog jongen te krijgen. Als snel begrepen we dat deze prachtige hond triest genoeg een groot deel van haar leven in een kleine kooi had doorgebracht. Ze liep voortdurend in kleine kringetjes heen en weer. Ze kon niet apporteren of in een rechte lijn rennen. Zelfs in onze grote tuin, een heel veld eigenlijk, dacht ze dat ze in een kleine ruimte opgesloten zat.
Op de avond in 1865 waarop de Amerikaanse president Abraham Lincoln in het Ford’s Theater werd neergeschoten, bleken zijn zakken de volgende dingen te bevatten: twee brillen, een brillendoekje, een zakmes, een zakhorloge, een zakdoek, een leren portemonnee met een biljet van vijf dollar van de Confederatie en acht krantenknipsels, waaronder enkele waarin hij en zijn politiek geprezen werden.
Een heroïneverslaving is enorm tragisch. Gebruikers bouwen een zekere tolerantie op, waardoor je een steeds grotere hoeveelheid nodig hebt om dezelfde kick te krijgen. Al snel is de dosis die je nodig hebt groot genoeg om een dodelijk effect te hebben. Bij verslaafden die horen dat iemand aan een uitzonderlijke hoge dosis is overleden, is de eerste gedachte vaak er niet een van angst, maar: ‘Waar kan ik dat ook krijgen?’
Ik remde af voor het rode licht, en daar zag ik diezelfde man weer aan de kant van de weg staan. Hij hield een stuk karton in de lucht, waarop stond: ‘Geld nodig voor eten. Alle beetjes helpen.’ Ik keek de andere kant op en zuchtte. Was ik zo iemand die de nood van een ander negeert?
Ik ben nog helemaal vol van de begrafenis van een zeer gelovige vrouw die ik onlangs bijgewoond heb. Ze had geen spectaculair leven. Buiten de kring van haar buren en vrienden en de leden van de gemeente, was ze nauwelijks bekend. Maar ze hield veel van Jezus, haar zeven kinderen en haar vijfentwintig kleinkinderen. Ze lachte veel, diende van harte en kon een softbal een flink eind wegslaan.
Nadat haar man was overleden, bracht Betsy haar dagen grotendeels door in haar flatje. Ze keek tv en zette thee voor zichzelf. En ze is niet de enige die eenzaam is. Meer dan negen miljoen Britten (15 procent van de bevolking) geven aan dat ze zich vaak of altijd eenzaam voelen. Om uit te zoeken hoe dat komt en wat eraan te doen is, is in Groot-Brittannië zelfs een minister van eenzaamheid aangesteld.
Op de video was een man te zien die tijdens een uit de hand gelopen bermbrand naast een drukke snelweg knielde. Hij klapte in zijn handen en smeekte iets om naar hem toe te komen. Wat was het? Een hond? Na een paar seconden hupte een klein konijntje het beeld in. De man raapte het doodsbange beestje op en bracht hem snel in veiligheid.
Uit de post die mijn vriend op Facebook zette, bleek dat hij een bepaald project afgerond had. Anderen feliciteerden hem, maar voor mij voelde het als een steek in het hart. Ik had dat project onder mijn hoede moeten krijgen. Maar ik was gepasseerd, en had geen idee waarom.
Ernest Hemingway werd eens gevraagd of hij een prikkelend verhaal kon schrijven in zes woorden. Zijn antwoord: ‘Te koop: baby-schoenen. Nooit gedragen.’ Dit verhaaltje van Hemingway is sterk, want als vanzelf ga je de details invullen. Waren de schoentjes gewoon niet nodig omdat het om een gezond kindje ging? Was er misschien sprake van een tragisch verlies, waar Gods liefde en troost voor nodig waren?
